In de jaren 1330 tot 1441 volgt Petrarca met groeiende aandacht de politieke en maatschappelijke actualiteit in Italië, waarbij hij net als Dante de politieke verdeeldheid en de afwezigheid van een centraal gezag betreurt. Gedurende zijn hele leven zal hij zich inzetten voor de vrede op het Italiaanse schiereiland, en zoals het een rasechte humanist past, wordt dit doel ingekleurd door zijn beeld van het antieke Rome, dat de leidraad vormt voor zijn streven naar een morele en culturele renovatio. Een uiting van dit streven naar renovatio is ook de kroning met de lauwerkrans in 1341, een ceremonie die voor een flink deel op initiatief van Petrarca zelf wordt georganiseerd, en waarbij hij een ritueel uit de oudheid nieuw leven wil inblazen. Bij deze gelegenheid wordt tevens zijn familienaam Petracco veranderd in het Latijnser klinkende Petrarca (andere bronnen stellen dat Petrarca zich op 12 jarige leeftijd voor zijn rechtenstudies op gaf met de naam Petrarca). Om de benodigde renovatio ook op politiek en staatskundig vlak te bewerkstelligen, wedt Petrarca op verschillende paarden; zo pleit hij herhaaldelijk voor een terugkeer van de Paus naar Rome, maar hij heeft ook verscheidene malen gepoogd om de Keizer over te halen zich actiever met Italië in te laten; en ook de Romeinse volksrepubliek van Cola di Rienzo in 1347 kan aanvankelijk, ondanks de tegenkanting van de Collona's, zijn broodheren, op zijn enthousiaste steun rekenen.
Lees verder in het boek "De mooiste van Petrarca", samengebracht door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem. ISBN 9045004232